Τι σημαίνουν τα ακατάληπτα ελληνικά παιχνίδια "α μπέ μπα μπλον"; και "Κούπε-απέ";

1) Μεταξύ των πολλών παραδειγμάτων ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα:

Μικροί είχαμε παίξει το γνωστό παιδικό παιχνίδι: δύο ομάδες αντιπαρατιθέμενες, εναλλάξ να εφορμούν η μία της άλλης ψελλίζοντας ακαταλαβίστικα λόγια, που όλοι νομίζαμε αποκυήματα παιδικής φαντασίας και κουταμάρας (μετέπειτα πήρε την μορφή: «έλα να τα βγάλουμε», για να μοιραστεί η ομήγυρις σε δύο ομάδες).

«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν.»

Τι σημαίνουν αυτά; Μα, τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα ειπεί κάποιος.

Όμως δεν είναι έτσι.

Ατυχώς, η Ελληνική, εδέχθη πλείστες όσες προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά.., οι οποίοι δεν κατανοούσαν την ελληνική και εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα, και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα, έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται. Όμως, ο πυρήνας διατηρήθηκε...

Κατ' αυτόν τον τρόπο, εισήχθησαν εις την Ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.

Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.

Η όλη στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες (και ου μόνον), και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.

Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης! (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτουν συνδεόμενες έννοιες. Πολίτης - Οπλίτης)

Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους;

Ιδού η απόδοση:

«Απεμβαλών, τ' εκείθεν εμβαλών !!!.» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δήθεν επιτιθέμενη ομάδα).

Τι σήμαιναν ταύτα; Μα... απλά ελληνικά είναι!

"Τραβώ πίσω (από+εμβάλλω) το δόρυ μου, και από εκεί (από αυτή την στάση) (τ' εκείθεν) σού μπήγω (εμβάλλω) το δόρυ μου, το ακόντιό μου!!!"

Ακόμη, πληροφοριακά, το τραγουδάκι στην αρχαία είναι παιάνας = τα (μακρύ) τα-τα-τα (βραχέα), και έχει τον ρυθμό εμβατηρίου (νικηφόρου).

Η πιθανή εκφορά του λόγου θα ήταν λοιπόν : α-α-πεμ-μπ(β)α-λών / τ'ε-κεί-θεν-εμ-μπ(β)α-λών (υπέροχο και συγκινητικό).

( Το «β» προφερόταν όχι σαν λατινικό "v", αλλά σαν ελαφρύ "b").

2) Άλλο, όμορφο, παράδειγμα : το ακατάληπτο, επίσης, «κούπε-πέ». Κι'αυτό αρχαιοελληνικό; Κι' αυτό!

Κούπε-πέ = κύπη (κούπα)-παί = δες την κούπα (με το γάλα λ.χ.) παιδί μου..., ταυτόχρονα με την χαρακτηριστική περιστροφική κίνηση των χεριών ενώπιον του προσώπου του μωρού, για να έλξει την προσοχή του η κίνηση, ενώ ταυτόχρονα να αναδυθεί το άρωμα του φαγητού ή του γάλακτος, και να το ερεθίσει για να φάει.

Η λέξη «κύπη» που σημαίνει κούπα, ποτήρι, προφερόταν σαν «κούπεε», το υ = u (γαλλικό) και το η = εε.