2000 χρόνια παρακμῆς ἢ ὑπέρτατης δημιουργίας; (Α')

Μέρος Α'

Τόν Φεβρουάριο τοῦ 2010, τό Γερμανικό περιοδικό Focus, μαζί μέ τό γνωστό αἰσχρό ἐξώφυλλο, περιεῖχε καί διάφορα ἄρθρα ἐπικριτικά γιά τήν Ἑλλάδα, τελευταῖο ἀπό τά ὁποῖα ἦταν τό ἄρθρο τοῦ MichaelKlonovsky μέ τόν τίτλο : «2000 χρόνια παρακμῆς. Ἀπό κοιτίδα τῆς Εὐρώπης στήν πίσω αὐλή τῆς Εὐρώπης: Ἡ πτώση τῆς Ἑλλάδας εἶναι ἄνευ προηγουμένου. Πῶς συνέβη κάτι τέτοιο;».

Τό θέμα ἦρθε καί πάλι στήν ἐπιφάνεια τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2011, μέ ἀφορμή τή μήνυση πού ὑπέβαλαν κατά τοῦ περιοδικοῦ 6 Ἕλληνες πολίτες γιά συκοφαντική δυσφήμιση καί προσβολή κρατικῶν συμβόλων τῆς Ἑλλάδας.

Αὐτή ἡ ἐνέργεια στάθηκε ἀφορμή καί γιά τή δική μας ἐνασχόληση μέ τό θέμα. Κυρίως μέ τό περιεχόμενο τοῦ ἄρθρου πού ἀναφέραμε: «2000 χρόνια παρακμῆς».

Στό ἄρθρο αὐτό ὁ Klonovsky ὑποστηρίζει ὅτι μετά τήν ἐκπληκτική δημιουργικότητα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, στά 2000 χρόνια τῆς χριστιανικῆς της κυρίως ἱστορίας, ἡ Ἑλλάδα δέν ἔχει παρουσιάσει τίποτε ἀξιόλογο στόν παγκόσμιο πολιτισμό. Γράφει: «Ἡ χώρα πού γέννησε τό Σωκράτη καί τόν Πλάτωνα, τό Μύρωνα καί τόν Φειδία, τόν Πίνδαρο καί τόν Σοφοκλῆ, τόν Πυθαγόρα καί τόν Θουκυδίδη δέν διαθέτει σήμερα κανένα σημαντικό ποιητή, συνθέτη, καλλιτέχνη τῶν εἰκαστικῶν τεχνῶν ἤ φιλόσοφο. Ἐπίσης κανένα διεθνή στάρ σέ ὁποιοδήποτε ἄλλο εἶδος (ἡ Κάλας ἦταν ἡ τελευταία καί ἡ μοναδική). Ἀπό τήν ἐποχή τοῦ ElGreco ἡ Ἑλλάς δέν ἔχει παρουσιάσει κανένα διεθνοῦς φήμης ζωγράφο. Σχεδόν ποτέ δέν συζητιέται στήν Εὐρώπη κάποιο φίλμ ἀπό τήν Ἑλλάδα. Οἱ σημαντικότεροι ποιητές τῆς σύγχρονης ἐποχῆς εἶναι ἐκεῖνοι οἱ στατιστικολόγοι πού κατάφεραν νά παραπλανήσουν τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ὅτι ὁ κρατικός προϋπολογισμός εἶναι ὑγιής καί πώς ἡ διαθέσιμη ἀγροτική ἐπιφάνεια τῆς χώρας ὑπερβαίνει τή συνολική της γεωγραφική ἐπιφάνεια».

Γράφει ἀκόμη εἰρωνικότατα: «Ἡ κατάπτωση ἔχει σήμερα τελειώσει, ἀντιθέτως ἡ παρακμή εἶναι πανταχοῦ παρούσα. Δέν βρίσκεται ὅμως ὁλόκληρη ἡ περιοχή τῆς Μεσογείου, ἡ Ἰταλία παραδείγματος χάρη, σέ μιά ἀντίστοιχη κατάσταση; Κατά ἕνα μέρος μόνο. Οἱ Ἰταλοί εἶναι τουλάχιστον ἀκόμα στήν κορυφή τῆς ὑφηλίου σέ θέματα μόδας καί πάνω ἀπό ὅλα στήν κουζίνα. Ἑλληνική μόδα; Ἑλληνικό ντιζάιν; Δέν ἔχω ἀκούσει ποτέ τίποτε. Καί ὅσοι ἔχουν ὑψηλές γαστριμαργικές ἀπαιτήσεις ἀποφεύγουν γιά τά καλά τήν ἑλληνική κουζίνα».

Τελειώνει δέ ὡς ἑξῆς: «Ἔγραψε ἡ ἠθο­ποιός καί γιά πολλά χρόνια ὑπουργός πολιτισμοῦ τῆς ῾Ελλάδας Μελίνα Μερκούρη στήν αὐτοβιογραφία της: Τό νά γεννηθεῖ κανείς Ἕλληνας εἶναι ‘‘εὐγενής κατάρα’’. Γιά καταπληκτικά πολλούς ἀνθρώπους αὐτό σημαίνει προφανῶς, ὅτι προσωπικά ὁ ἴδιος ἔκτισε τήν Ἀκρόπολη, ἵδρυσε τούς Δελφούς, ἀνακάλυψε τό θέατρο καί ἐφεῦρε τήν ἔννοια τῆς δημοκρατίας’’.

Ὄχι, κανείς ἄνθρωπος δέν τό πιστεύει πιά αὐτό», καταλήγει ὁ ἀρθρογράφος τοῦ Focus.

Παραθέσαμε λίγα μόνο χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἀπό τό εἰρωνικό ἄρθρο.

Πρίν ἐπιχειρήσουμε οὐσιαστικό σχολια­σμό τῶν θεμάτων πού ὁ ἀρθρογράφος θέτει, κρίνουμε πώς εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐντοπίσουμε τήν οὐσιαστική αἰτία πού προκαλεῖ τέτοιου εἴδους ἀντιδράσεις.

Τή βαθύτερη αἰτία, διότι τό οἰκονομικό πρόβλημα τῆς Ἑλλάδας εἶναι μόνο ἁπλή ἀφορμή, μόνο – τίποτε παραπάνω! Ποιά λοιπόν μπορεῖ νά εἶναι ἡ οὐσιαστική αἰτία; Στά ἀποσπάσματα πού παραθέσαμε εὔκο­λα γίνεται φανερό ἕνα σύνδρομο κατωτερότητας πού κατατρύχει τούς Εὐρωπαίους ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα. Αὐτό τό σύνδρομο ἐξηγεῖ διαχρονικά τήν ἐλεεινή στάση τους ἀπέναντί μας. Πόσο δέ τυραννικό εἶναι αὐτό τό σύνδρομο μποροῦμε νά τό φαντασθοῦμε, τό ἔχουν μάλιστα περιγράψει τούς προηγούμενους αἰῶνες δύο ἀπό τούς μεγάλους Γερμανούς στοχαστές. Ὁ κορυφαῖος ποιητής καί φιλόσοφος Φρειδερῖκος Σίλλερ (1759-1805) καί ὁ γνωστός μανιακός ἀντιχριστιανός Φρειδερῖκος Νίτσε.

Ὁ Σίλλερ περιγράφει καταπληκτικά τά αἰσθήματα γιά τούς Ἕλληνες πού διακατέχουν κάθε Εὐρωπαῖο μέ τό ποίημά του, πού ἔχει τόν χαρακτηριστικότατο τίτλο:

Καταραμένε Ἕλληνα

Ὅπου νά γυρίσω τή σκέψη μου,

Ὅπου νά στρέψω τήν προσοχή μου,

Μπροστά μου σέ βρίσκω.

Τέχνη λαχταρῶ,

Ποίηση, Θέατρο, Ἀρχιτεκτονική.

Ἐσύ μπροστά μου,

μπροστάρης καί ἀξεπέραστος.

Ἐπιστήμη ζητῶ,

Μαθηματικά, Φιλοσοφία,

Ἰατρική, Δημοκρατία,

Ἰσονομία, Ἰσοπολιτεία, Ἐσύ μπροστά.

Ἀθλητισμό γυρεύω,

τό γιατρικό τοῦ κορμιοῦ μου,

Ἐσύ πάλι μπροστά,

μπροστάρης καί ἀξεπέραστος.

Καταραμένε Ἕλληνα, καταραμένη γνώση,

γιατί νά σ’ ἀγγίξω;

Γιά νά καταλάβω πόσο μικρός εἶμαι;

Πόσο ἀσήμαντος καί μηδαμινός;

Γιατί, γιατί δέν μ’ ἀφήνεις, στήν ἡσυχία μου καί στήν ξεγνοιασιά μου; ∗

Καί ὁ Νίτσε στό ἔργο του «Ἡ Γέννηση τῆς Τραγωδίας» γράφει: «Σχεδόν σέ κάθε ἐποχή οἱ διαδοχικοί πολιτισμοί προσπάθησαν μέ ἀγανάκτηση νά ἀποσείσουν τό ζυγό τῶν Ἑλλήνων, γιατί κάθε προσωπική τους δημιουργία, ἐνῶ ἐκ πρώτης ὄψεως θαυμαζόταν εἰλικρινά σάν πρωτότυπη, δίπλα σ᾽ αὐτούς (τούς Ἕλληνες) ἔχανε ξαφνικά τό χρῶμα καί τή ζωντάνια της καί γινόταν ἔκτρωμα ἀδέξιας μίμησης καί γελοιογραφία…»

Καί κάθε στιγμή ξεσπάει γιά μιά ἀκόμη φορά ἡ ὑπόκωφη ὀργή, ἡ μαζεμένη στά βάθη τῆς καρδιᾶς ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ ἀλαζονικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε τήν τόλμη νά χαρακτηρίζει μέ τό ἐπίθετο «βάρβαρος» κάθε τι πού ἦταν ξένο. Ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, λέμε, πού διεκδικοῦν ἀνάμεσα στούς λαούς μιά ξεχωριστή θέση; Ὅμως οὔτε ὁ φθόνος οὔτε ἡ ἀχαλίνωτη συκοφαντία καί ἡ ὀργή κατόρθωσαν ν᾽ ἀγγίξουν τήν αὐθάδη τους γαλήνη. Γι’ αὐτό ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΔΕΟΣ.

»Ἄς τολμήσουμε ἐπιτέλους νά διαλαλήσουμε πώς οἱ Ἕλληνες κρατοῦν στά χέρια τους τά χαλινάρια τῆς τέχνης, ὅπως ἄλλωστε καί κάθε τέχνης».

Τά χαρακτηριστικότατα αὐτά κείμενα δέν ἀποτελοῦν ἀπάντηση στίς αἰτιάσεις τοῦ Focus. Ἁπλῶς ἑρμηνεύουν τό φαινόμενο τῆς χαιρεκακίας, τῆς χυδαιότητας καί τῆς ἀχαλίνωτης συκοφαντίας μέ τήν ὁποία ἀντιμετωπίζεται διαχρονικά τό προκλητικό φαινόμενο τῆς ἱστορίας πού ἀκούει στό ὄνομα «Ἕλληνες»!

Ταυτόχρονα προσφέρουν οὐσιαστικότατη βοήθεια σ᾽ ἐμᾶς τούς σημερινούς Ἕλληνες, στό νά συνειδητοποιοῦμε τή θέση μας στήν ῾Ιστορία καί νά μήν ἀγγίζουν τά φαινόμενα αὐτά τήν «αὐθάδη μας γαλήνη»! Αὐτή εἶναι ἡ μοίρα μας! Εὐλογημένη, ἀλλά καί φρικτά βασανιστική. «Εὐγενής κατάρα»!

Γιά τήν οὐσία τοῦ ζητήματος, ὅμως, ὅπως τό θέτει τό Focus, θά ἐπανέλθουμε μέ ἑπόμενο κείμενό μας.

* Εἶναι φανερό ὅτι ὁ Σίλλερ μέ τό ποίημα αὐτό δέν ἐξωτερικεύει προσωπικά του αἰσθήματα. Διατυπώνει τή γενικότερη στάση τοῦ δυτικοῦ κυρίως κόσμου ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα.

Πηγή : tideon.org